ما بزرگترها بر این باوریم که جهان بیش از پیش، بی‌قرار و لرزان شده، و بنابراین، در این زمانۀ پرشتاب از فرزندانمان انتظار داریم که از پا ننشینند، همیشه آماده باشند، بیشتر تلاش کنند و توجهِ کمتری به معنا یا محتوای کارشان نشان بدهند تا بتوانند در این رقابتِ بی‌رحم، سری در سرها داشته باشند و حتی گاهی از آنان توقع داریم بخشی از آرزوهای فروخورده ما را نیز تحقق بخشند. 

اینجاست که آن‌ها را وارد یک مسابقه بی‌پایان برای کسب دانش‌ها و مهارت‌های گوناگون می‌کنیم؛ حالا این مسابقه گاهی برسرِ رتبۀ کنکور و مقام المپیاد است، گاهی بر سرِ یادگیری زبان و موسیقی، و گاهی نیز بر سر کسب اعتماد به نفسِ بیشتر و مهارت‌های اجتماعیِ بالاتر. ولی در هر صورت، این مسابقه، زندگی را از یک ماجراجویی اکتشافی به یک مکانیسم فرسایشی مبدل می‌کند.

در میان این کارزار، سروَک می‌کوشد فضایی ایجاد کند که در آن بچه‌ها در آفرینش محتوایی که می‌آموزند، نقش داشته باشند تا یادگیری برایشان به ماجرایی پر از پرسش و کاوش و کشف تبدیل شود. در اینجا به جای اینکه مقصدِ یادگیری ارزشمند باشد، مسیری که کنار فرزندانمان طی می‌کنیم اهمیت می‌یابد. در این مسیر هم آن‌ها و هم ما رشد می‌کنیم، شکوفا می‌شویم و زندگی منحصر به فردِ خود را، بدون تلاش برای برتری نسبت به دیگران، می‌آفرینیم.